Dinsdag 8 mei 2012: Op bezoek bij Jeff

Vandaag alweer het 5e en laatste bezoek aan een kind tijdens deze trip door Tanzania en Kenya. We gaan op bezoek bij Jeff die we pas sinds een jaar ondersteunen. Jeff is net 7 jaar geworden en hij woont in Kiserian, zo'n 30 km. buiten Nairobi. Om 10 uur komen we bij het project aan. Bij de ontmoeting op het project lijkt het een heel verlegen jongen, maar dat blijkt slechts schijn. Jeff ontpopt zich al snel als een heel speelse jongen met veel energie en Frank en Naomi beleven dan ook een topdag met hem. Hij kan bovendien vrij goed Engels spreken en zijn moeder ook en dat maakt de communicatie vandaag erg makkelijk.

Ontmoeting met Jeff op het project.

We ontmoeten Martin, de projectdirecteur van project KE737 en krijgen in zijn kantoor van alles te horen over het project en we zien alle ontwikkelingen van Jeff in het persoonlijk dossier. Ook ontmoeten we de andere projectmedewerkers en horen en zien wat ze allemaal doen. Veel werk is gericht op moeder en kind, omdat steeds blijkt dat vaders ver weg zijn om iets te verdienen om het gezin te onderhouden of zelfs helemaal niet in beeld zijn. De moeder van Jeff komt ook langs, een grote, lieve vrouw. Na de kennismaking vertrekken we naar het huis van Jeff. We lopen door de wijk en zien onder welke zware en armoedige omstandigheden mensen hier leven. Als we vlakbij de woning zijn, lopen we langs een kleuterschool. De kinderen stormen hier naar buiten als ze "Nzungu" (blanke mensen uit Europa) voorbij zien lopen.

Kinderen lopen allemaal uit de klas om Naomi en Andrea een hand te geven.

Het huis van Jeff is volledig van golfplaten gemaakt en ziet er vrij netjes uit van binnen. Het is voorzien van elektriciteit en er is zelfs een kleine televisie. De woonkamer is vrij ruim voor Keniaanse begrippen en er is nog een slaapkamer. De broers van Jeff zijn speciaal voor ons bezoek thuis gebleven van school, Melvin van 10 en Kelvin van 13 jaar. Ook is de broer van de moeder van Jeff aanwezig. Eerst zien we ons fotoboekje dat we verstuurd hebben. Jeff is er heel blij mee en elke foto wordt bekeken. Er zitten ook foto's van hem en zijn familie in. Zo zien we ook foto's waar zijn vader op staat. Hij werkt nu ergens ver weg en komt waarschijnlijk over 1,5 week weer naar huis met hopelijk voldoende geld om weer even van te kunnen leven. Jeff is intussen alle verlegenheid van het begin kwijt en maakt zelfs foto's met onze fotocamera. We geven onze spullen aan Jeff en zijn moeder en ze zijn er erg blij mee.

De spullen voor Jeff en zijn familie.

Jeff is dolblij met zijn tenue van Manchester United

Net als gisteren bij Musembi worden de nette kleren van Jeff direct vervangen door het voetbaltenue. Jongens zijn hier echt helemaal dol op merken we steeds weer. We praten gezellig met elkaar en over en weer hebben we veel vragen. Dan sluit Andrea af met gebed en bidden we samen in het Engels het Onze Vader.

Er wordt veel werk verzet door
ezels met karren erachter.
.

Kinderen fam. Jonker en
fam. Murimi bij elkaar.

We nemen afscheid van de moeder van Jeff en de andere familieleden en gaan op weg naar de school. Het is net etenstijd en we zien veel kinderen op het schoolplein met een jerrycan lopen om water te halen. Er ontstaat direct leuk contact met de overige kinderen.

Kinderen netjes in de rij om water te halen.

Volop gezelligheid op het schoolplein.

De ondergrond van het plein is hard en hobbelig, maar er wordt leuk gespeeld. We ontmoeten de lerares van Jeff en krijgen te horen dat hij zich steeds beter ontwikkelt en gedraagt. Jeff is soms een druk baasje, maar hij is de laatste maanden goed bezig. Frank, Naomi en Jeff delen aan alle kinderen een pen en een lolly uit. Naomi heeft nog een bal voor de klas.

Jeff en Naomi in de schoolbanken
naast Paul, de beste vriend van Jeff.

Naomi geeft de bal aan Jeff en Paul

Dit wordt allemaal met veel enthousiasme en gejuich ontvangen.De kinderen uit de klas zingen als dank nog een prachtig lied. Dan is het tijd om te vertrekken. We banen ons een weg door de massaal toegestroomde kinderen. Ze willen graag allemaal op de foto en zwaaien ons even later allemaal vrolijk uit als we weer naar het project vertrekken.

Lekker spelen met de kleuters.

Tijd voor een snoepje.

Op het project ontmoeten we de kleuters, erg leuk voor Naomi. Er wordt direct snoep uitgedeeld en volop gespeeld. Gelukkig is er hier volop tijd en ruimte om te spelen. Op het project zijn ook prima speeltoestellen voor handen, zoals schommels, klimrek, draaimolens en glijbanen. Ook kan er lekker worden gevoetbald op het gras.

Heerlijk spelen met elkaar.

Het is erg warm vandaag en na het spelen is het goed om een plek in de schaduw te zoeken om even op adem te komen en water te drinken.

We gaan nog even naar het kantoor van Martin voor thee en limonade en dan is het om 15.30 uur tijd om afscheid te nemen. Deze dag was zeer ontspannen voor ons, makkelijk communiceren met iedereen, vriendelijke mensen en volop tijd en gelegenheid voor Frank en Naomi om lekker met de andere kinderen te spelen. Daardoor was dit een mooie afsluiting van alle bezoeken aan de kinderen.

Jeff  komt even bij van alle
inspanningen in de warmte.

Afscheid na uren plezier met elkaar.

Het was heel bijzonder om in 9 dagen tijd 5 van onze sponsorkinderen te ontmoeten met hun familie, school, vrienden, projecten en de medewerkers. Elk kind heeft zijn eigen verhaal en we zijn ontzettend veel over ze te weten gekomen en hebben hun leefomgeving kunnen zien. Veel meer dan we vanuit de brieven en foto's wisten en waarschijnlijk ooit te weten zouden zijn gekomen. Dat maakt een ontmoeting voor ons, maar zeker ook voor het kind, zo waardevol.

Maandag 7 mei 2012: Op bezoek bij Musembi

Vandaag staat het eerste bezoek aan een kind in Kenia op het programma. We zitten zelf in Nairobi (wat een onwijs chaotische, vieze, drukke, maar ook waanzinnige stad met enorme tegenstellingen tussen rijk en arm) en gaan naar Kiu, 130 km. ten zuidwesten van Nairobi op bezoek bij Musembi. Een werkelijk schitterende omgeving met heuvels en veel groen, maar ook veel armoede.

Musembi wacht ons op bij het project.

Musembi woont bij zijn moeder en hij is bijna 11 jaar. Hij heeft een broertje van 2 jaar van een andere vader, maar beide vaders zijn niet in beeld. Na een rit van 2 uur komen we aan en Musembi wacht ons al op bij het project KE729.

Prachtige schilderingen op de
muren van het project.

De moeder van Musembi is er ook met John, het broertje van Musembi. We krijgen een lange introductie van de projectdirecteur en ook Margareth, de sociaal maatschappelijk medewerkster, vertelt wat er allemaal wordt gedaan op het project.

Andrea met moeder van
Musembi en broertje John

Lekker naar buiten met de bal!

Dat duurt voor de kinderen te lang. Geen van alle kinderen snapt er iets van. Musembi spreekt daarnaast nog eens slecht Swahili, zodat communicatie stroef verloopt. Onze vraag moet door Keza, onze begeleider, vertaald worden in Swahili, dan moet het door een medewerker worden vertaald van Swahili naar de stamtaal en dan begrijpt Musembi de vraag. Het antwoord komt in omgekeerde volgorde via alle schijven weer terug.

Daarom is het naar buiten gaan van de kinderen de oplossing! Met een bal gaan Musembi, Frank en Naomi op pad en dan is het ijs gebroken. De kinderen snappen elkaar meteen en spelen lekker met elkaar.

Naomi loopt samen met Margareth
naar het huis van Musembi

Frank en Musembi zien een trein voorbij komen.
Het spoort ligt op nog geen 50 meter van de woning van Musembi.

Na een gebed en een kop thee vertrekken we naar het huis van Musembi. Hij woont aan het spoor in een huis met 1 kamer van 3,5 x 3 meter. Daarin staat een houten bankje, een kruk en een tafel en achter een gordijn is het bed voor moeder en 2 zoons samen.

De "woonkamer" met daarin links een houten
bankje  en in het midden een kleine tafel.
Achter het gordijn rechts is de "slaapkamer".
Een matras voor moeder en 2 kinderen.

Aan de muur hangen foto's en stickers
die we gestuurd hebben. Hier een kerstkaart.

Het huis staat in een blok van 6 woningen met allemaal 1 kamer. Er zijn veel kinderen en je vraagt je af hoe ze daar allemaal kunnen wonen. Er wordt direct weer gespeeld met de buurtgenootjes van Musembi.

Ook met de buurtkinderen is het gezellig.

De spullen voor Musembi.

Musembi is blij met de rugzak met alle schoolspullen, kleding en limonade, maar hij wordt helemaal vrolijk als hij het tenue van Barcelona ontdekt. Hij trekt het direct aan en laat daarbij zijn overhemd onder zijn shirt zitten. Het is ook maar 25 graden. Dat is voor hen aan de frisse kant. Leon krijgt een stropdas van Musembi.

Frank geeft de rugzak met alle
spullen aan Musembi.

Leon doet de stropdas om.

  .










De kinderen spelen nog met de buurtkinderen en dan gaan we over het spoor weer terug naar het project.

Met z'n allen op de foto voor het huis.

Andrea met John op haar arm.

Margareth in haar kamer
waar ze alles doet voor
moeders en baby's.

Op het project laat Margareth zien wat ze allemaal doet voor moeders met baby's die hulp komen zoeken of  begeleiding krijgen voor het opvoeden en het omgaan met de kinderen. Ze vertelt vol passie over haar mooie werk dat eigenlijk van onschatbare waarde is.











Daarna is het tijd om te gaan eten. Er staat een heerlijke maaltijd klaar.

Leon schept eten op voor Musembi.

Twee vrienden hebben samen plezier
bij het eten.

Na het eten geeft Frank een nieuwe bal aan Musembi en vanaf dat moment is hij helemaal de beste vriend van Musembi. Hij laat de bal de rest van de middag bijna niet meer los.

Frank geeft Musembi de bal waar hij
dolgelukkig mee is.

Frank komt zijn Keniaanse
tweelingbroer onderweg tegen.

We nemen afscheid van de moeder en het broertje van Musembi en gaan naar zijn school. Helaas is daar niets voorbereid, ondanks dat de directeur van onze komst afwist. Met veel pijn en moeite haalt hij nog een voortgangsrapport tevoorschijn. Musembi scoort redelijk, maar niet super. Vooral het Swahili is moeilijk voor hem. Het feit dat hij naar school kan en zich daardoor kan ontwikkelen is echter het allerbelangrijkst. Het probleem bij de scholen is echter dat er te weinig leerkrachten zijn en de klassen hierdoor overvol zijn met tussen de 50 en 65 leerlingen per klas. Hierdoor is het al bijna onmogelijk om kinderen met leerproblemen op bepaalde gebieden extra aandacht te geven.

Het schoolgebouw.

Het klaslokaal.

Naomi, Frank en Musembi in de schoolbanken.

We kunnen nog wel een klaslokaal in, maar niet dat van Musembi en ook de meeste kinderen zijn net naar huis gegaan. Gelukkig heeft Musembi een aardige juffrouw die nog even komt helpen.

Daarna laten we de kinderen nog even heerlijk spelen op het speelveld en tekenen het gastenboek.

Nog even lekker voetballen...

... en een spelletje "latje hangen.

Het was een beetje rommelig bezoek, maar Frank vond dit juist een erg leuk bezoek. Hij kon urenlang lekker met Musembi en de andere kinderen spelen en dat vindt hij prachtig, terecht. De kinderen spelen nog even lekker met elkaar en dan komt ook hier het onvermijdelijke afscheid weer om de hoek kijken.

Leon tekent het gastenboek

Andrea neemt afscheid.
Musembi laat de bal niet los...

Musembi en Margareth zwaaien ons vrolijk uit en Musembi heeft nog steeds de bal in zijn handen en wij zien hem glimlachen van oor tot oor in zijn mooie voetbaltenue.

Vrijdag 4 mei 2012: Op bezoek bij Najma

Vandaag gaan we naar Najma. Zij is 1 maand jonger dan Frank, ze wordt in juni 10 jaar. We steunen haar nu bijna 3 jaar. Ze woont aan de buitenkant van Moshi.

De ontmoeting met Najma op het project.

We ontmoeten haar op het project TZ227 en meteen valt al op dat het een tenger meisje is. Haar verhaal is ook het meest aangrijpend van deze reis langs de sponsorkinderen. De vader van Najma is in 2002 overleden en haar moeder heeft zware psychische problemen. Toen Najma nog klein was ging haar moeder steeds met haar naar de afvalplaats. Daar is Najma op een moment weggehaald en aan haar oma en opa toevertrouwd.
Ze heeft echter een probleem met vocht bij haar longen en moet elke 2 dagen naar het ziekenhuis om geholpen te worden. Daarom is ze zo klein en iel gebleven, maar straalt ze de hele tijd tijdens ons bezoek. Het voelt ontzettend waardevol om hier te zijn, want ze heeft voor haar gevoel nooit ouders gehad. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze van alle sponsorkinderen de meeste brieven aan ons schrijft. Voor haar gevoel heeft ze ergens ver weg toch nog ouders en een broer en zusje die om haar geven.

De begroeting is erg warm en liefdevol en we ontmoeten de directrice Beatrice en de pastoor van het project. Hij start met de bijbel en een gebed en dan horen we hoe het met Najma gaat. We zien ook dat ze, ondanks dat ze vaak naar het ziekenhuis is, toch erg intelligent is. Ze heeft uitstekende resultaten op school.
Op dit project wordt ook aan kleuters spelenderwijs dingen geleerd. Ze zitten allemaal keurig op matjes en Naomi mag meedoen en maakt een puzzel.

Naomi maakt een puzzel in de kleuterklas.

Op het project wordt leuk gespeeld.

De kinderen kunnen nog even met andere kinderen buiten spelen en dan gaan we lopen naar het huis van haar oma.

Alsof Naomi en Najma al
jaren vriendinnen zijn.

Oma begroet ons hartelijk en is gek op de kinderen. De woonkamer ziet er keurig uit. Elke avond leggen ze een matras voor Najma neer in de woonkamer. De opa en oma hebben een eigen slaapkamer. Oma heeft het goed voor elkaar, want ze hoeft geen huur te betalen van de eigenaar die ver van hier woont. Zij zorgt er namelijk voor dat hij de huurgelden van de andere huurders keurig krijgt.

Oma is gek op de kinderen.

Wij krijgen allemaal een shirt en Andrea een mooie deken.

Andrea wordt gelijk door de nicht van Najma verrast met een lieve brief en een deken en Frank en Naomi ontvangen een "Hakuna Matata"-shirt. Leon krijgt ook een shirt met "Nzungu" (blanke Europeaan) erop. Oma krijgt van ons rijst en Najma een roze rugzak met schoolspullen, tandpasta, tandenborstel, zeep en 2 mooie jurken. Ze is er heel blij mee, maar de jurken gaan we einde van de dag toch even ruilen voor een grotere maat.

Najma in haar nieuwe jurk.

Andrea krijgt een stevige knuffel
als dank voor de tas met spullen.

Oma zet daarna lokale lekkernijen en sap voor ons neer. De lokale lekkernijen zijn goed bekend en daarmee verdient ze nog een klein inkomen. Het smaakt prima. Dit is de eerste keer dat we een koelkast tegenkomen in een huis en het leuke is dat die volgeplakt is met stickers en foto's die we met diverse brieven hebben meegestuurd.We nemen afscheid van oma en wandelen uitgebreid door de buurt richting school.

De koelkast zit vol foto's en
stickers die we in brieven
aan Najma verstuurd hebben.

De "keuken" van oma waarin ze lokale
specialiteiten maakt om iets te verdienen.

Nog even op de foto met oma.

Op het schoolplein is het eerste dat opvalt dat jongens met stukken schuimrubber lopen te voetballen. In de klas van Najma zitten nog 6 kinderen die gesteund worden door Compassion. We horen het e.e.a. over de school en de kinderen delen pennen uit en de kinderen nemen nog even plaats in de klas.

Najma en Naomi voor de ingang van de school.

In de klas zitten nog 6 kinderen die door
Compassionsponsors gesteund worden.

Najma deelt de pennen uit.

Naomi gaat ook de klas rond.

Daarna lopen we naar het project en komen o.a. langs de afvalplaats waar Najma vroeger met haar moeder kwam. Een trieste aanblik in de wetenschap dat ze haar hier hebben moeten weghalen. Tijdens de wandeling klampt Najma zich letterlijk vast aan ons. Het lijkt erop dat ze zonder woorden wil zeggen dat ze ons nodig heeft en bezorgt ons kippenvel. We krijgen een goede indruk van de omgeving en zien letterlijk de armoede waarin de mensen hier leven.

Een deel van de afvalplaats waar Najma
elke dag door haar moeder werd
meegenomen toen ze baby was.

Najma klampt zich vast aan Leon
tijdens de wandeling.

Op het project bezoeken we de kerk. Die ziet er mooi uit en Najma, Naomi en Andrea vinden elkaar daar.

Dan worden we uitgenodigd voor de lunch en eten we heerlijke rijst met groente en vlees. De pastoor leest daarna nog een stuk uit de bijbel en sluit af met gebed. We gaan nog even naar buiten waar Frank en Naomi  zich weer onder de andere kinderen begeven en volop plezier hebben.

Een heerlijke maaltijd doet ons alemaal goed.

Veel kinderen buiten met 1 lange "Nzungu".

We nemen afscheid van het project, maar Najma en Beatrice gaan in een taxi nog mee om de kleding te ruilen. Dat lukt uiteindelijk en Najma ziet er prachtig uit. Dan nemen we midden op de weg bij de markt afscheid van Najma. Alle kinderen die we steunen hebben onze hulp nodig, maar hier voelt het alsof we extra hard nodig zijn. Afscheid nemen is steeds niet leuk, maar met het verhaal van Najma is het nu extra zwaar. Zelfs bij het schrijven van dit stuk en het zien van de foto's komen de emoties naar boven. Najma is een kanjer die we zo lang mogelijk zullen steunen en voor altijd in onze harten meedragen.

Naomi krijgt een dikke knuffel.

Frank heeft rode ogen van de tranen.

Andrea krijg een laatste omhelzing.

Leon kan ook even niet lachen.