Op vrijdag zijn we weer om 6.45 uur uit het hotel vertrokken om Jongjit te bezoeken. Jongjit is ons eerste kind dat we via Compassion zijn gaan steunen. Dat doen we sinds juli 2004. Andrea had Jongjit in augustus 2008 al eens alleen bezocht. Project TH-281 ligt op slechts 190 km, maar wel 4 uur rijden van Chiang Mai. Met dezelfde chauffeur gingen we weer op pad. Nadat de chauffeur ook hier weer halsbrekende capriolen had uitgehaald met zijn auto om via smalle paadjes dwars door de blubber een weg te vinden, kwamen we tegen 11 uur aan bij Jongjit. Op dit project waren alle kinderen naar huis i.v.m. vakantie. Jongjit en haar tweelingzus Jongjin waren speciaal teruggekomen.
We merkten direct al een verschil met Nareerat. Waar zij ons zeer open tegemoet trad, is Jongjit juist gesloten en zeer afwachtend. Dat was ze al in 2008 en ondanks het feit dat Andrea hier voor de 2e keer is, is dat opnieuw zo.
 |
| Fank overhandigt de zakjes aan Jongjin en Jongjit |
 |
| Ook wij werden verwend met een sjaal en traditionele kleding |
 |
| Bij de ingang van project TH-281 |
We merkten direct al een verschil met Nareerat. Waar zij ons zeer open tegemoet trad, is Jongjit juist gesloten en zeer afwachtend. Dat was ze al in 2008 en ondanks het feit dat Andrea hier voor de 2e keer is, is dat opnieuw zo.
Het was ook eerder bijzonder dat Nareerat zo open was, omdat juist bij kinderen (mensen) die afgelegen in de bergachtig gebied wonen een soort schuchterheid aanwezig is, zoals dat bij Jongit en haar zus het geval is.
We hadden gelukkig voor allebei de meiden spullen gekocht. Dezelfde dingen als bij Nareerat. Het bleek ook dat het bezoek van Andrea in 2008 het laatste bezoek van een sponsorouder aan het project was geweest. Dan was het extra zuur geweest als Jongjin nu met lege handen zou staan. De zakjes, voetbalshirts, ballen en knuffels hebben we achtergelaten bij de projectleiding om die uit te delen als de kinderen weer terug van vakantie zijn.
De lunch bestond uit rijst, noodles, ei en een soort broodjes en was weer smaakvol. Na de lunch zij we het project gaan bekijken en hebben we een bal meegenomen.
We hadden gelukkig voor allebei de meiden spullen gekocht. Dezelfde dingen als bij Nareerat. Het bleek ook dat het bezoek van Andrea in 2008 het laatste bezoek van een sponsorouder aan het project was geweest. Dan was het extra zuur geweest als Jongjin nu met lege handen zou staan. De zakjes, voetbalshirts, ballen en knuffels hebben we achtergelaten bij de projectleiding om die uit te delen als de kinderen weer terug van vakantie zijn.
 |
| Lekkere lunch |
 |
| Jongjit blij met de knuffels voor de kinderen |
Tijdens de wandelingen over het project kwamen we ook bij het sportveld. Nadat we eerst de bal een beetje had overgegooid, werden Jongjit en Jongjin wat losser. Uiteindelijk bleek dat ze ontzetten graag volleybal spelen. Dat hebben we toen met zijn allen gedaan, samen met een projectmedewerker. Een bal is een simpel attribuut, maar wel universeel en dat zorgde ervoor dat de verlegenheid een heel stuk verdween.
 |
| Jongjin en Jongjit met de bal |
 |
| Jongjit laat haar volleybalkunsten zien |
 |
| De verlegenheid is een stuk verdwenen |
We hebben de school gezien, het sportveld, de ontspanningsruimte, de waterput, het sanitair, het slaapverblijf. Leuk was het ook om te zien dat er sinds 2008 toch weer verbeteringen op het project hadden plaatsgevonden. Zo was er een nieuwe watervoorziening en er waren nieuwe wasbakken geplaatst. Op die manier werd ook zichtbaar dat het werk van Compassion ervoor zorgt dat kinderen onder steeds betere leefomstandigheden kunnen opgroeien.
 |
| Oud sanitair |
 |
| Nieuw sanitair |
 |
| Frank spoelt de voeten van Jongjit bij de waterput |
Jongjit hoopte dat we nog mee zouden gaan naar haar ouderlijk huis, maar dat was vanwege de regenval en de daardoor ontstane modder niet met de auto bereikbaar. Het huis ligt op zo’n 5 uur lopen van het project. Dat was voor ons helaas niet te doen, omdat we zaterdagavond alweer moesten terugvliegen naar Nederland.
 |
| Jongjit in haar slaapkamer op het project. Op 1 matras slapen 2 kinderen. In 2008 hadden ze nog geen matrasjes. |
 |
| Op de foto met de projectmedewerkers. |
Ook dit was een prachtige ontmoeting met twee identieke meisjes, niet voor niets tweeling, die tijdens het bezoek steeds opener werden. Voor ons was Jongjin net zoveel waard als Jongjit. Het afscheid van de kinderen was hier emotioneler dan bij Nareerat. In de armen van Andrea gooide Jongjit de laatste schroom van zich af en heeft dikke tranen gehuild. Wel jammer dat er sinds 2008 niemand van de ruim 200 kinderen op dit project een bezoek van zijn/haar sponsorouder(s) heeft gekregen. Wij hebben gemerkt dat het zo’n waardevolle ontmoeting is voor zowel kind als sponsor, dat we van plan zijn om nog zoveel mogelijk van onze sponsorkinderen te bezoeken.
 |
| Emotioneel afscheid |
 |
 |
Er ontstaat door zo’n bezoek een nog veel persoonlijkere band met de kinderen en dat zie je na zo’n reis terug in de correspondentie. Er wordt nog meer geschreven en de inhoud van de brieven is anders. De kinderen vertellen meer over wat ze meemaken. Wij vinden dat heel waardevol. Hopelijk is dit verhaal voor andere sponsors aanleiding om ook hun kind te bezoeken en anders n.a.v. een volgend reisverslag. Het is een onvergetelijke ervaring voor iedereen!
