Vrijdag 4 mei 2012: Op bezoek bij Najma

Vandaag gaan we naar Najma. Zij is 1 maand jonger dan Frank, ze wordt in juni 10 jaar. We steunen haar nu bijna 3 jaar. Ze woont aan de buitenkant van Moshi.

De ontmoeting met Najma op het project.

We ontmoeten haar op het project TZ227 en meteen valt al op dat het een tenger meisje is. Haar verhaal is ook het meest aangrijpend van deze reis langs de sponsorkinderen. De vader van Najma is in 2002 overleden en haar moeder heeft zware psychische problemen. Toen Najma nog klein was ging haar moeder steeds met haar naar de afvalplaats. Daar is Najma op een moment weggehaald en aan haar oma en opa toevertrouwd.
Ze heeft echter een probleem met vocht bij haar longen en moet elke 2 dagen naar het ziekenhuis om geholpen te worden. Daarom is ze zo klein en iel gebleven, maar straalt ze de hele tijd tijdens ons bezoek. Het voelt ontzettend waardevol om hier te zijn, want ze heeft voor haar gevoel nooit ouders gehad. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ze van alle sponsorkinderen de meeste brieven aan ons schrijft. Voor haar gevoel heeft ze ergens ver weg toch nog ouders en een broer en zusje die om haar geven.

De begroeting is erg warm en liefdevol en we ontmoeten de directrice Beatrice en de pastoor van het project. Hij start met de bijbel en een gebed en dan horen we hoe het met Najma gaat. We zien ook dat ze, ondanks dat ze vaak naar het ziekenhuis is, toch erg intelligent is. Ze heeft uitstekende resultaten op school.
Op dit project wordt ook aan kleuters spelenderwijs dingen geleerd. Ze zitten allemaal keurig op matjes en Naomi mag meedoen en maakt een puzzel.

Naomi maakt een puzzel in de kleuterklas.

Op het project wordt leuk gespeeld.

De kinderen kunnen nog even met andere kinderen buiten spelen en dan gaan we lopen naar het huis van haar oma.

Alsof Naomi en Najma al
jaren vriendinnen zijn.

Oma begroet ons hartelijk en is gek op de kinderen. De woonkamer ziet er keurig uit. Elke avond leggen ze een matras voor Najma neer in de woonkamer. De opa en oma hebben een eigen slaapkamer. Oma heeft het goed voor elkaar, want ze hoeft geen huur te betalen van de eigenaar die ver van hier woont. Zij zorgt er namelijk voor dat hij de huurgelden van de andere huurders keurig krijgt.

Oma is gek op de kinderen.

Wij krijgen allemaal een shirt en Andrea een mooie deken.

Andrea wordt gelijk door de nicht van Najma verrast met een lieve brief en een deken en Frank en Naomi ontvangen een "Hakuna Matata"-shirt. Leon krijgt ook een shirt met "Nzungu" (blanke Europeaan) erop. Oma krijgt van ons rijst en Najma een roze rugzak met schoolspullen, tandpasta, tandenborstel, zeep en 2 mooie jurken. Ze is er heel blij mee, maar de jurken gaan we einde van de dag toch even ruilen voor een grotere maat.

Najma in haar nieuwe jurk.

Andrea krijgt een stevige knuffel
als dank voor de tas met spullen.

Oma zet daarna lokale lekkernijen en sap voor ons neer. De lokale lekkernijen zijn goed bekend en daarmee verdient ze nog een klein inkomen. Het smaakt prima. Dit is de eerste keer dat we een koelkast tegenkomen in een huis en het leuke is dat die volgeplakt is met stickers en foto's die we met diverse brieven hebben meegestuurd.We nemen afscheid van oma en wandelen uitgebreid door de buurt richting school.

De koelkast zit vol foto's en
stickers die we in brieven
aan Najma verstuurd hebben.

De "keuken" van oma waarin ze lokale
specialiteiten maakt om iets te verdienen.

Nog even op de foto met oma.

Op het schoolplein is het eerste dat opvalt dat jongens met stukken schuimrubber lopen te voetballen. In de klas van Najma zitten nog 6 kinderen die gesteund worden door Compassion. We horen het e.e.a. over de school en de kinderen delen pennen uit en de kinderen nemen nog even plaats in de klas.

Najma en Naomi voor de ingang van de school.

In de klas zitten nog 6 kinderen die door
Compassionsponsors gesteund worden.

Najma deelt de pennen uit.

Naomi gaat ook de klas rond.

Daarna lopen we naar het project en komen o.a. langs de afvalplaats waar Najma vroeger met haar moeder kwam. Een trieste aanblik in de wetenschap dat ze haar hier hebben moeten weghalen. Tijdens de wandeling klampt Najma zich letterlijk vast aan ons. Het lijkt erop dat ze zonder woorden wil zeggen dat ze ons nodig heeft en bezorgt ons kippenvel. We krijgen een goede indruk van de omgeving en zien letterlijk de armoede waarin de mensen hier leven.

Een deel van de afvalplaats waar Najma
elke dag door haar moeder werd
meegenomen toen ze baby was.

Najma klampt zich vast aan Leon
tijdens de wandeling.

Op het project bezoeken we de kerk. Die ziet er mooi uit en Najma, Naomi en Andrea vinden elkaar daar.

Dan worden we uitgenodigd voor de lunch en eten we heerlijke rijst met groente en vlees. De pastoor leest daarna nog een stuk uit de bijbel en sluit af met gebed. We gaan nog even naar buiten waar Frank en Naomi  zich weer onder de andere kinderen begeven en volop plezier hebben.

Een heerlijke maaltijd doet ons alemaal goed.

Veel kinderen buiten met 1 lange "Nzungu".

We nemen afscheid van het project, maar Najma en Beatrice gaan in een taxi nog mee om de kleding te ruilen. Dat lukt uiteindelijk en Najma ziet er prachtig uit. Dan nemen we midden op de weg bij de markt afscheid van Najma. Alle kinderen die we steunen hebben onze hulp nodig, maar hier voelt het alsof we extra hard nodig zijn. Afscheid nemen is steeds niet leuk, maar met het verhaal van Najma is het nu extra zwaar. Zelfs bij het schrijven van dit stuk en het zien van de foto's komen de emoties naar boven. Najma is een kanjer die we zo lang mogelijk zullen steunen en voor altijd in onze harten meedragen.

Naomi krijgt een dikke knuffel.

Frank heeft rode ogen van de tranen.

Andrea krijg een laatste omhelzing.

Leon kan ook even niet lachen.