Bezoek aan Jongjit
en Nareerat in Thailand, 15-23 oktober 2010. Deel 1: Nareerat
In de herfstvakantie van 2010 zijn we naar onze 2
sponsorkinderen in Thailand geweest. Leon, Andrea en zoon Frank van 8 jaar
vertrokken vrijdagavond 15 oktober vanaf Amsterdam om via Bangkok
zaterdagmiddag te arriveren in Chiang Mai in het noorden van Thailand. Vanuit
Chiang Mai zouden we project TH-281 (Jongjit) en TH-981 (Nareerat) bezoeken.
Op zondag een beetje acclimatiseren en op maandag zijn we nog aanvullende inkopen gaan doen. Vanuit Nederland waren we met 3 grote koffers vol met 1.300 WK-juichbandjes, 450 lollies, 450 rolletjes mentos/fruitella, 450 schatkistjes, 450 pennen, 175 knuffels, voetbalkleding voor 2 teams en 25 voetballen vertrokken. Gelukkig hoefden onze koffers nergens te worden geopend… Met dank aan diverse sponsors als Plus, BP en voetbalvereniging Excelsior Pernis hadden we zoveel bij ons dat onze eigen kleding als handbagage moest worden meegenomen. Fantastisch en nogmaals bedankt. Ook alle particulieren die WK-bandjes hadden gespaard, hartelijk dank.
Op zondag een beetje acclimatiseren en op maandag zijn we nog aanvullende inkopen gaan doen. Vanuit Nederland waren we met 3 grote koffers vol met 1.300 WK-juichbandjes, 450 lollies, 450 rolletjes mentos/fruitella, 450 schatkistjes, 450 pennen, 175 knuffels, voetbalkleding voor 2 teams en 25 voetballen vertrokken. Gelukkig hoefden onze koffers nergens te worden geopend… Met dank aan diverse sponsors als Plus, BP en voetbalvereniging Excelsior Pernis hadden we zoveel bij ons dat onze eigen kleding als handbagage moest worden meegenomen. Fantastisch en nogmaals bedankt. Ook alle particulieren die WK-bandjes hadden gespaard, hartelijk dank.
Maandagmiddag vertrokken we om half 2 naar Mae Sariang. Dat
ligt op 3,5 uur rijden van Chiang Mai.
Via Compassion Thailand was gezorgd voor een auto met chauffeur en een tolk. De tolk was een medewerkster van Compassion Thailand. De afstand valt nog wel mee, bijna 200 km., maar het is vooral rijden door bergachtig gebied en kost dus veel tijd. Na een overnachting in Mae Sariang trokken we dinsdagochtend om half 7 verder. Tegen half 11 kwamen we op het project bij Nareerat waar we een fantastische ontvangst kregen.
Er waren nog veel kinderen op het project, ondanks dat het hier ook vakantie was. Het was geweldig om te zien hoe enthousiast iedereen reageerde op het bezoek en het was natuurlijk onbeschrijfelijk mooi om Nareerat te ontmoeten.
We steunen haar nog maar net een jaar en dan krijgt ze al bezoek van haar sponsor. Ze was er helemaal mooi voor gekleed. Na een kennismaking met haar en de staf van het project vertrokken gingen we naar buiten. Daar waren kinderen een soort basketbal aan het spelen, maar dan met wasmanden als korf. Voor we het wisten, liep Frank al tussen de kinderen en speelden ze met elkaar alsof ze elkaar al lang kenden. Binnen de kortste keren zat hij onder de blubber, maar dat maakte allemaal niets uit. Het plezier spatte er bij iedereen vanaf. Frank is vrij groot voor zijn leeftijd en met zijn blanke uiterlijk maakte het hem tot een opvallende verschijning. Hij is een stukje groter dan Nareerat, terwijl zij 5 jaar ouder is.
Via Compassion Thailand was gezorgd voor een auto met chauffeur en een tolk. De tolk was een medewerkster van Compassion Thailand. De afstand valt nog wel mee, bijna 200 km., maar het is vooral rijden door bergachtig gebied en kost dus veel tijd. Na een overnachting in Mae Sariang trokken we dinsdagochtend om half 7 verder. Tegen half 11 kwamen we op het project bij Nareerat waar we een fantastische ontvangst kregen.
 |
| De eerste kennismaking met Nareerat |
 |
| Frank speelt mee met "mandjesbal" en alle kinderen hebben veel plezier! |
Er waren nog veel kinderen op het project, ondanks dat het hier ook vakantie was. Het was geweldig om te zien hoe enthousiast iedereen reageerde op het bezoek en het was natuurlijk onbeschrijfelijk mooi om Nareerat te ontmoeten.
We steunen haar nog maar net een jaar en dan krijgt ze al bezoek van haar sponsor. Ze was er helemaal mooi voor gekleed. Na een kennismaking met haar en de staf van het project vertrokken gingen we naar buiten. Daar waren kinderen een soort basketbal aan het spelen, maar dan met wasmanden als korf. Voor we het wisten, liep Frank al tussen de kinderen en speelden ze met elkaar alsof ze elkaar al lang kenden. Binnen de kortste keren zat hij onder de blubber, maar dat maakte allemaal niets uit. Het plezier spatte er bij iedereen vanaf. Frank is vrij groot voor zijn leeftijd en met zijn blanke uiterlijk maakte het hem tot een opvallende verschijning. Hij is een stukje groter dan Nareerat, terwijl zij 5 jaar ouder is.
Na het spelen gingen we naar het huis van Nareerat. Zij
woont met haar vader en 3 zussen in een houten woning op het project. Eén van
haar zussen is net toegetreden tot de staf van het project.
Een heel ander huis dan we zelf gewend zijn. Geen tafels en stoelen, iedereen zit op de houten vloer. Geen bedden, maar dunne matrasjes op de grond. Geen gasfornuis, maar een pot waarin vuur wordt gestookt om te kunnen koken. Zoveel verschillen, maar ook zo mooi om te zien.
Een heel ander huis dan we zelf gewend zijn. Geen tafels en stoelen, iedereen zit op de houten vloer. Geen bedden, maar dunne matrasjes op de grond. Geen gasfornuis, maar een pot waarin vuur wordt gestookt om te kunnen koken. Zoveel verschillen, maar ook zo mooi om te zien.
We hadden broeken, shirts, een vest, een jas, een deken en
teken- en schoolspullen voor Nareerat meegenomen en olie en rijst voor haar
vader. Van Nareerat kregen we een prachtige foto, tekening en een tas van stof.
We werden dus ook verwend! Hierna kregen we een lunch, samen met de projectmedewerkers.
Heerlijke rijst met groentes en kip. Met de weinige middelen die ze hebben,
hadden ze heerlijk eten bereid.
 |
| Nareerat is blij met de kleding. Haar
vader en zus kijken blij mee.
|
 |
| Nareerat en Frank in de slaapkamer van Nareerat. Amper 2 meter breed met 2 matjes op de grond voor Nareerat en 2 zussen |
Na de lunch zijn we het project gaan bekijken. We zagen de school, kerk en een mooi nieuw toiletgebouw gezien.
Op een podium werd ook nog een mooie dans voor ons opgevoerd met Nareerat in de hoofdrol. Het was een soort cheerleadersdans die ze de week erop bij plaatselijke wedstrijden zouden gaan uitvoeren. Op het podium hebben we ook al onze ballen, voetbalshirts, knuffels en per kind een zakje met snoep, pen en 3 WK-juichbandjes uitgedeeld.
 |
| Nareerat en Frank delen uit |
 |
| Kinderen blij met snoep, armbandjes en pen. Ze helpen elkaar bij het omdoen van de bandjes. |
 |
| Nareerat houdt de vlag hoog, Frank showt de voetbalkleding met zijn vrienden |
 |
| Nareerat zoekt het hoger op tijdens de dans |
 |
| Frank en zijn vriend zijn na het spelen wel aan een wasbeurt toe |
Helaas was het rond 14.00 uur alweer tijd om afscheid te nemen. De uren waren omgevlogen en vooral Frank had gerust nog een tijdje willen blijven logeren. Opvallend en vooral leuk toch om te merken hoe kinderen plezier met elkaar kunnen hebben en met elkaar kunnen communiceren, zonder elkaars taal te spreken.
 |
| Afscheid nemen van Nareerat |
 |
| Wat een lief meisje. Een ontmoeting om nooit te vergeten |
 |
| Een dag vol liefde en plezier |
Na een tussenstop in Mae Sariang om te eten, zijn we direct naar Chiang Mai doorgereden. Om 21.45 uur waren we weer in het hotel. Een reis van 360 km. en bijna 8 uur in de auto. Met de ochtend erbij hebben we vandaag ruim 11 uur in de auto gezeten, maar dat was het meer dan waard! De ontmoeting met Nareerat, een heel spontaan en dankbaar meisje met een gulle lach, was bijzonder. Mooi om te zien hoe kinderen op het project plezier met elkaar hebben met heel eenvoudige dingen. Daar kunnen we nog iets van leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten