Vrijdag 22 oktober 2010: Op bezoek bij Jongjit

Op vrijdag zijn we weer om 6.45 uur uit het hotel vertrokken om Jongjit te bezoeken. Jongjit is ons eerste kind dat we via Compassion zijn gaan steunen. Dat doen we sinds juli 2004. Andrea had Jongjit in augustus 2008 al eens alleen bezocht. Project TH-281 ligt op slechts 190 km, maar wel 4 uur rijden van Chiang Mai. Met dezelfde chauffeur gingen we weer op pad. Nadat de chauffeur ook hier weer halsbrekende capriolen had uitgehaald met zijn auto om via smalle paadjes dwars door de blubber een weg te vinden, kwamen we tegen 11 uur aan bij Jongjit. Op dit project waren alle kinderen naar huis i.v.m. vakantie. Jongjit en haar tweelingzus Jongjin waren speciaal teruggekomen.

Fank overhandigt de zakjes
aan Jongjin en Jongjit

Ook wij werden verwend met een
sjaal en traditionele kleding

Bij de ingang van
project TH-281

We merkten direct al een verschil met Nareerat. Waar zij ons zeer open tegemoet trad, is Jongjit juist gesloten en zeer afwachtend. Dat was ze al in 2008 en ondanks het feit dat Andrea hier voor de 2^e keer is, is dat opnieuw zo.

Het was ook eerder bijzonder dat Nareerat zo open was, omdat juist bij kinderen (mensen) die afgelegen in de bergachtig gebied wonen een soort schuchterheid aanwezig is, zoals dat bij Jongit en haar zus het geval is.
We hadden gelukkig voor allebei de meiden spullen gekocht. Dezelfde dingen als bij Nareerat. Het bleek ook dat het bezoek van Andrea in 2008 het laatste bezoek van een sponsorouder aan het project was geweest. Dan was het extra zuur geweest als Jongjin nu met lege handen zou staan. De zakjes, voetbalshirts, ballen en knuffels hebben we achtergelaten bij de projectleiding om die uit te delen als de kinderen weer terug van vakantie zijn.

Lekkere lunch

Jongjit blij met de
knuffels voor de kinderen

De lunch bestond uit rijst, noodles, ei en een soort broodjes en was weer smaakvol. Na de lunch zij we het project gaan bekijken en hebben we een bal meegenomen. 

Tijdens de wandelingen over het project kwamen we ook bij het sportveld. Nadat we eerst de bal een beetje had overgegooid, werden Jongjit en Jongjin wat losser. Uiteindelijk bleek dat ze ontzetten graag volleybal spelen. Dat hebben we toen met zijn allen gedaan, samen met een projectmedewerker. Een bal is een simpel attribuut, maar wel universeel en dat zorgde ervoor dat de verlegenheid een heel stuk verdween.

Jongjin en Jongjit met de bal

Jongjit laat haar volleybalkunsten zien

De verlegenheid is een
stuk verdwenen

We hebben de school gezien, het sportveld, de ontspanningsruimte, de waterput, het sanitair, het slaapverblijf. Leuk was het ook om te zien dat er sinds 2008 toch weer verbeteringen op het project hadden plaatsgevonden. Zo was er een nieuwe watervoorziening en er waren nieuwe wasbakken geplaatst. Op die manier werd ook zichtbaar dat het werk van Compassion ervoor zorgt dat kinderen onder steeds betere leefomstandigheden kunnen opgroeien.

Oud sanitair

Nieuw sanitair

Frank spoelt de voeten
van Jongjit bij de waterput

Jongjit hoopte dat we nog mee zouden gaan naar haar ouderlijk huis, maar dat was vanwege de regenval en de daardoor ontstane modder niet met de auto bereikbaar. Het huis ligt op zo’n 5 uur lopen van het project. Dat was voor ons helaas niet te doen, omdat we zaterdagavond alweer moesten terugvliegen naar Nederland. 

Jongjit in haar slaapkamer op het project.
Op 1 matras slapen 2 kinderen.
In 2008 hadden ze nog geen matrasjes.

Op de foto met de projectmedewerkers.

Ook dit was een prachtige ontmoeting met twee identieke meisjes, niet voor niets tweeling, die tijdens het bezoek steeds opener werden. Voor ons was Jongjin net zoveel waard als Jongjit. Het afscheid van de kinderen was hier emotioneler dan bij Nareerat. In de armen van Andrea gooide Jongjit de laatste schroom van zich af en heeft dikke tranen gehuild. Wel jammer dat er sinds 2008 niemand van de ruim 200 kinderen op dit project een bezoek van zijn/haar sponsorouder(s) heeft gekregen. Wij hebben gemerkt dat het zo’n waardevolle ontmoeting is voor zowel kind als sponsor, dat we van plan zijn om nog zoveel mogelijk van onze sponsorkinderen te bezoeken.  

Emotioneel afscheid  

Er ontstaat door zo’n bezoek een nog veel persoonlijkere band met de kinderen en dat zie je na zo’n reis terug in de correspondentie. Er wordt nog meer geschreven en de inhoud van de brieven is anders.  De kinderen vertellen meer over wat ze meemaken. Wij vinden dat heel waardevol. Hopelijk is dit verhaal voor andere sponsors aanleiding om ook hun kind te bezoeken en anders n.a.v. een volgend reisverslag. Het is een onvergetelijke ervaring voor iedereen!

Bezoek Compassion kantoor in Chang Mai

Na de lange reizen op maandag en dinsdag, was woensdag een dag om bij te komen. We hebben met een tuk-tuk door Chiang Mai gereden.  We hebben o.a. een oude bekende van onze wereldreis in 2000 bezocht en een bezoek gebracht aan het kantoor van Compassion. Hier heeft Mink, onze tolk van gisteren, een rondleiding gegeven. Heel indrukwekkend hoe hier alle correspondentie en logistieke zaken voor alle projecten met ruim 33.000 sponsorkinderen wordt geregeld. Alle medewerkers stralen ook uit plezier in hun werk te hebben.

Andrea en Frank voor het kantoor van Compassion in Chiang Mai                

                                          Enkele medewerksters van Compassion Thailand, Mink staat rechts naast Frank.

Dinsdag 19 oktober 2010: Op bezoek bij Nareerat

Bezoek aan Jongjit en Nareerat in Thailand, 15-23 oktober 2010.                                                      Deel 1: Nareerat 

In de herfstvakantie van 2010 zijn we naar onze 2 sponsorkinderen in Thailand geweest. Leon, Andrea en zoon Frank van 8 jaar vertrokken vrijdagavond 15 oktober vanaf Amsterdam om via Bangkok zaterdagmiddag te arriveren in Chiang Mai in het noorden van Thailand. Vanuit Chiang Mai zouden we project TH-281 (Jongjit) en TH-981 (Nareerat) bezoeken.
Op zondag een beetje acclimatiseren en op maandag zijn we nog aanvullende inkopen gaan doen. Vanuit Nederland waren we met 3 grote koffers vol met 1.300 WK-juichbandjes, 450 lollies, 450 rolletjes mentos/fruitella, 450 schatkistjes, 450 pennen, 175 knuffels, voetbalkleding voor 2 teams en 25 voetballen vertrokken. Gelukkig hoefden onze koffers nergens te worden geopend… Met dank aan diverse sponsors als Plus, BP en voetbalvereniging Excelsior Pernis hadden we zoveel bij ons dat onze eigen kleding als handbagage moest worden meegenomen. Fantastisch en nogmaals bedankt. Ook alle particulieren die WK-bandjes hadden gespaard, hartelijk dank.

Maandagmiddag vertrokken we om half 2 naar Mae Sariang. Dat ligt op 3,5 uur rijden van Chiang Mai.
Via Compassion Thailand was gezorgd voor een auto met chauffeur en een tolk. De tolk was een medewerkster van Compassion Thailand. De afstand valt nog wel mee, bijna 200 km., maar het is vooral rijden door bergachtig gebied en kost dus veel tijd. Na een overnachting in Mae Sariang trokken we dinsdagochtend om half  7 verder. Tegen half 11 kwamen we op het project bij Nareerat waar we een fantastische ontvangst kregen.

De eerste kennismaking met Nareerat

Frank speelt mee met "mandjesbal" en
alle kinderen hebben veel plezier!

Er waren nog veel kinderen op het project, ondanks dat het hier ook vakantie was. Het was geweldig om te zien hoe enthousiast iedereen reageerde op het bezoek en het was natuurlijk onbeschrijfelijk mooi om Nareerat te ontmoeten. 

We steunen haar nog maar net een jaar en dan krijgt ze al bezoek van haar sponsor. Ze was er helemaal mooi voor gekleed. Na een kennismaking met haar en de staf van het project vertrokken gingen we naar buiten. Daar waren kinderen een soort basketbal aan het spelen, maar dan met wasmanden als korf. Voor we het wisten, liep Frank al tussen de kinderen en speelden ze met elkaar alsof ze elkaar al lang kenden. Binnen de kortste keren zat hij onder de blubber, maar dat maakte allemaal niets uit. Het plezier spatte er bij iedereen vanaf. Frank is vrij groot voor zijn leeftijd en met zijn blanke uiterlijk maakte het hem tot een opvallende verschijning. Hij is een stukje groter dan Nareerat, terwijl zij 5 jaar ouder is.

Na het spelen gingen we naar het huis van Nareerat. Zij woont met haar vader en 3 zussen in een houten woning op het project. Eén van haar zussen is net toegetreden tot de staf van het project.
Een heel ander huis dan we zelf gewend zijn. Geen tafels en stoelen, iedereen zit op de houten vloer. Geen bedden, maar dunne matrasjes op de grond. Geen gasfornuis, maar een pot waarin vuur wordt gestookt om te kunnen koken. Zoveel verschillen, maar ook zo mooi om te zien.

We hadden broeken, shirts, een vest, een jas, een deken en teken- en schoolspullen voor Nareerat meegenomen en olie en rijst voor haar vader. Van Nareerat kregen we een prachtige foto, tekening en een tas van stof. We werden dus ook verwend! Hierna kregen we een lunch, samen met de projectmedewerkers. Heerlijke rijst met groentes en kip. Met de weinige middelen die ze hebben, hadden ze heerlijk eten bereid.

Nareerat is blij met de kleding. Haar

vader en zus kijken blij mee.

Nareerat en Frank in de
slaapkamer van Nareerat.
Amper 2 meter breed met 2 matjes
op de grond voor Nareerat en 2 zussen

Na de lunch zijn we het project gaan bekijken. We zagen de school, kerk  en een mooi nieuw toiletgebouw gezien.
Op een podium werd ook nog een mooie dans voor ons opgevoerd met Nareerat in de hoofdrol. Het was een soort cheerleadersdans die ze de week erop bij plaatselijke wedstrijden zouden gaan uitvoeren. Op het podium hebben we ook al onze ballen, voetbalshirts, knuffels en per kind een zakje met snoep, pen en 3 WK-juichbandjes uitgedeeld.

Nareerat en Frank delen uit

Kinderen blij met snoep, armbandjes en pen.
Ze helpen elkaar bij het omdoen van de bandjes.

Het is onvoorstelbaar hoe blij kinderen met zulke kleine dingen kunnen zijn. Ze wisten allemaal niet hoe snel ze de zakjes moesten open maken en de kinderen hielpen elkaar met de armbandjes omdoen. Daarna is Frank nog lekker gaan knikkeren en voetballen, ondanks de regen en modder. Hij heeft het fantastisch naar de zin gehad.

Nareerat houdt de vlag hoog, Frank
showt de voetbalkleding met zijn vrienden

Nareerat zoekt het hoger
op tijdens de dans

Frank en zijn vriend zijn
na het spelen wel
aan een wasbeurt toe 

 

Helaas was het rond 14.00 uur alweer tijd om afscheid te nemen. De uren waren omgevlogen en vooral Frank had gerust nog een tijdje willen blijven logeren. Opvallend en vooral leuk toch om te merken hoe kinderen plezier met elkaar kunnen hebben en met elkaar kunnen communiceren, zonder elkaars taal te spreken.

Afscheid nemen van
Nareerat

Wat een lief meisje. Een ontmoeting
om nooit te vergeten

Een dag vol liefde en
plezier

 













Na een tussenstop in Mae Sariang om te eten, zijn we direct naar Chiang Mai doorgereden. Om 21.45 uur waren we weer in het hotel. Een reis van 360 km. en bijna 8 uur in de auto. Met de ochtend erbij hebben we vandaag ruim 11 uur in de auto gezeten, maar dat was het meer dan waard! De ontmoeting met Nareerat, een heel spontaan en dankbaar meisje met een gulle lach, was bijzonder. Mooi om te zien hoe kinderen op het project plezier met elkaar hebben met heel  eenvoudige dingen. Daar kunnen we nog iets van leren.