Bezoek
aan een andere wereld
Op 30 augustus 2008 is
het dan eindelijk zover. Om 6 uur in de ochtend word ik opgehaald door een
chauffeur en een tolk. Samen gaan wij op weg om Jongjit te bezoeken. Jongjit is
een meisje van 11 jaar en wij sponsoren haar sinds 2004. Zij woont op een project van Compassion in de
bergen in het noorden van Thailand. De reis naar het project was al een
avontuur van 5 uur. De eerste 4 uur was
het scherpe bocht naar links, scherpe bocht naar rechts…….etc. Het laatste uur
gingen we de bergen in. De weg was niet meer verhard en was op veel plaatsen
weggespoeld door de regen. Het was regenseizoen in dit gedeelte van
Thailand. Onderweg kwamen wij veel
“kleine huis op de prairie” huisjes tegen.
 |
| Het project ligt in de bergen |
 |
| Zus Jongjing, moeder en Jongjit |
Om 11 uur komen
wij aan op het project waar Jongjit woont. In het “kantoor”van Compassion werd ik aan
Jongjit voorgesteld. Er was even was
verwarring ontstaan. Jongjit heeft namelijk ook nog een tweelingzus Jongjin die
sprekend op haar lijkt. Ze hadden de
twee meiden even door elkaar gehaald.
Wat bijzonder om haar eindelijk te ontmoeten en natuurlijk ook haar zus.
Ze was wel heel erg verlegen. Ik hoop dat
dat in de loop van het bezoek minder wordt.
 |
| Projectmanager en begeleider van Jongjit |
 |
| Lerares van Jongjit |
In het kantoor heb ik nog gesproken met de project manager, een lerares
en de begeleider van Jongjit. Sinds Jongjit op het project zit gaat het steeds
beter met haar. Ze doet het goed op school en is erg lief. Ze is alleen wel erg
stil en verlegen. Ook heb ik de moeder van Jongjit ontmoet. Dit was wel erg
bijzonder. Haar moeder heeft een halve dag gelopen om mij te kunnen ontmoeten! Wat bijzonder, het is een mooie vrouw.
 |
Jongjit in haar slaapkamer.
Deze deelt ze met 7 andere meisjes |
 |
| Samen borduren, zittend op de houten vloer |
Samen het haar
lerares heeft Jongjit mij de rest van het project laten zien. Eerst zijn we
naar haar slaapkamer gegaan. Daar slaapt zij met een aantal andere meisjes op
één kamer. Zij slapen daar op matjes op de grond. Daarna heeft ze de kerk laten
zien. Dit was een houten gebouw zonder banken. Tijdens de kerkdienst zit
iedereen op matten op de grond. Omdat het vandaag zaterdag is, gaan de kinderen
niet naar school. ’s Ochtends kunnen ze van allerlei activiteiten doen, zoals bijvoorbeeld
leren borduren en ’s middags mogen de kinderen spelen. Helaas heb ik daardoor
de school niet van binnen kunnen zien. Verder hebben ze op het project een
voetbalveld met een aantal grassprieten en een basketbalveld.
 |
| Het voetbalveld |
 |
| Het basketbalveld |
Na de rondleiding hebben ze een heerlijke
maaltijd verzorgd in een gezellige eetkamer.
Na de maaltijd
is het tijd om terug te gaan naar het
hotel. Met gemengde gevoelens neem ik afscheid van deze liefdevolle, bijzondere
mensen.
In de auto terug
naar het hotel heb ik 5 uur de tijd gehad om na te denken over deze
ervaring. Het gevoel wat erg overheerste
was het grote verschil tussen onze westerse wereld en deze wereld in de bergen
van Chiang Mai. Voor ons is het gewoon
om in een mooi huis te wonen, wij slapen op bedden met zachte matrassen, onze
kinderen spelen met het mooiste speelgoed en voor onze kinderen is het normaal om naar
school te gaan. Wij gaan naar mooie kerken met kerkbanken / stoelen, onze
kinderen sporten op mooie netjes gemaaide grasvelden etc. etc. Daar in de bergen van Chiang Mai wonen de
mensen in houten huisjes met spleten in de muren, de mensen slapen op harde
matten op de grond, de kinderen spelen met blaadjes en stokje i.p.v. speelgoed,
ze gaan naar een kerk met spleten in de muren en moeten op de grond zitten, de
kinderen voetballen op een veld met een paar grassprieten. Maar wat mij opvalt
is dat deze mensen zo ongelofelijk blij en dankbaar zijn voor wat ze hebben. De
gedachte was dan ook: waar moet ik voor bidden. Ik kan alleen maar denken aan
een dankgebed. Danken voor wat deze
mensen doen voor deze kinderen zo vol “Christus”liefde. Dankbaarheid dat deze
kinderen de kans hebben om naar school te gaan en dat er wordt voorzien in de
eerste levensbehoeften en dankbaarheid dat ze onze hemelse Vader leren kennen.
